چهارشنبه, ۳ ارديبهشت ۱۳۹۹، ۰۱:۰۵ ب.ظ
یه علامت سوال بزرگ گوشه ذهنم قرار گرفته...
اتفاقات، صداها، جنگیدن‌ها مدام مرور میشود...
هر بار یک جواب پیدا می‌کنم، بعد دست می‌کشم بر دلم که ببین چه خوب شد...
کمی‌آرام میگیرد، نق و نوقش را کم می‌کند اما دوام نمی‌آورد و دوباره...
بین همه جواب‌ها، یکی هست که بیشتر راضی‌اش می‌کند
"اگر حکم، حکم خداست... اگر او از همه بیشتر بنده‌هایش را دوست دارد... اگر او حواسش بیشتر از همه جمع است...
پس یقینا کله خیر... پس در دل این غصه‌ها خیر هست..."
بعد که این‌ها را می‌شنود شبیه دریایی میشود که یک طوفان را رد کرده... خودش را بارها به ساحل کوفته ولی دیگر آرام گرفته...